Żywienie pozajelitowe
Gdy żywienie drogą przewodu pokarmowego nie jest wystarczające albo możliwe, zespół żywieniowy może podjąć decyzję o włączeniu pacjenta do procedury żywienia pozajelitowego również w warunkach domowych.
Czym jest żywienie pozajelitowe i na czym polega?
Żywienie pozajelitowe, inaczej żywienie parenteralne (ang. parenteral nutrition), polega na dożylnym dostarczeniu składników takich jak białko, węglowodany, tłuszcze, elektrolity, witaminy, pierwiastki śladowe oraz wody bezpośrednio do krwiobiegu- z pominięciem układu pokarmowego. Mieszankę taką stanowi woda lub emulsja oleju w wodzie wzbogacona o ściśle zaplanowany i indywidualnie dobrany przez zespół żywieniowy skład. Sterylne mieszanki pokarmowe podawane są za pomocą różnego rodzaju cewników żylnych tj. cewnik założony do żyły centralnej (tzw. żywienie pozajelitowe drogą dostępu do żył centralnych) lub kaniula założona do żyły obwodowej (tzw. żywienie pozajelitowe drogą żył obwodowych).
W żywieniu parenteralnym wyróżnia się dwa sposoby prowadzenia interwencji:
- całkowite żywienie pozajelitowe – wskazane m.in. u pacjentów z nasilonym katabolizmem w przebiegu rozległych operacji, niewydolności nerek, wątroby lub posocznicy;
- częściowe żywienie pozajelitowe – zalecane u pacjentów wymagających zmienionej podaży składników odżywczych, pomimo że występuje pełen dostęp do przewodu pokarmowego, np. u chorych w przebiegu choroby nowotworowej.
Nasza oferta obejmuje podłączenie oraz przygotowanie (w warunkach domowych) żywienia pozajelitowego.Usługa swym zakresem pokrywa również ocenę miejsca wkłucia cewnika pod kontem ewentualnej infekcji oraz zmianę opatrunku w obrębie cewnika naczyniowego. Oferujemy także żywienie dojelitowe.
Kroplówka w Bydgoszczy
Kroplówka stosowana jest w sytuacjach, gdy układ pokarmowy pacjenta nie jest w stanie prawidłowo przyswajać składników odżywczych. Infuzje są niezbędne dla osób z poważnymi schorzeniami przewodu pokarmowego uniemożliwiającymi normalne jedzenie.
Wskazania do żywienia pozajelitowego
Żywienie pozajelitowe zaleca się w wielu przypadkach. Wskazania do jego stosowania obejmują m.in. ciężkie zapalenie trzustki, niewydolność jelit oraz rozległe operacje przewodu pokarmowego czy choroby nowotworowe. Jest to także metoda stosowana u pacjentów z nasilonym katabolizmem oraz osobami cierpiącymi na niewydolność nerek lub wątroby.
Typowy roztwór przeznaczony do żywienia pozajelitowego zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze: białko, węglowodany i tłuszcze. Dodatkowo wzbogacony jest o elektrolity, witaminy i pierwiastki śladowe. Skład takiego roztworu dobierany jest indywidualnie przez zespół żywieniowy na podstawie potrzeb konkretnego pacjenta.
Zasady podawania kroplówki
Wyróżnia się kilka rodzajów kroplówek stosowanych w żywieniu pozajelitowym. Należą do nich m.in.: roztwory glukozy, aminokwasów oraz lipidów a także elektrolitowe preparaty infuzyjne. Wybór rodzaju kroplówki zależy od stanu zdrowia pacjenta oraz jego indywidualnych potrzeb terapeutycznych.
Zakładanie kroplówki pacjentowi wymaga przestrzegania określonego postępowania. Najpierw należy przygotować miejsce wkłucia, a następnie założyć cewnik do odpowiedniej żyły. Po tym etapie podłącza się worek z roztworem do systemu infuzyjnego i reguluje szybkość podawania płynu.
Objawy problemów z infuzją
Objawy mogące wskazywać na problem z podawaniem kroplówki to m.in.: ból lub obrzęk w miejscu wkłucia, gorączka, dreszcze, uczucie dyskomfortu oraz zmiana koloru skóry wokół miejsca wkłucia. W przypadku wystąpienia tych symptomów należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką.
Inne objawy mogące świadczyć o problemach z infuzją to: uczucie zimna, zmęczenie, nudności, wymioty czy biegunka. Mogą również wystąpić reakcje alergiczne takie jak wysypka, świąd skóry czy obrzęk twarzy. Wszystkie te symptomy wymagają natychmiastowej interwencji medycznej.
